نوشته های یک جــــوان عــــزب

بارها شنیده ایم و خوانده ایم که رسول خدا فرمود: محبوبترین کارها نزد خداوند شاد کردن دل مومنین است.

به این فکر می کنم که چرا باید شاد کردن مردم پاداشی به این بزرگی داشته باشد؟

شاید بخاطر خرد شدن شخصیتت باشد، شاید بخاطر فحش هایی است که نثارت می کنند و شاید...در شوخی ها مراقبم که به کسی یا کسانی اهانت نشود اما چه كنم اگر کسانی مثلا تیم استقلال را به منزله ناموس خود می پندارند و به این بهانه هرچه سزاوار خودشان است را به بقيه نسبت مي دهند؟

پي نوشت:در نوشتن اين پست دو دل بودم كه مبادا با اين كار شخص فحاش احساس مهم بودن كند،چرا كه نفس حقير اين آدمها به همين اندازه توجه هم،ذوق مي كند.